Een paar mensen in mijn omgeving weten al ‘iets’ hiervan, anderen nog helemaal niets. Ik kan me heel goed voorstellen dat er naaste mensen zijn die zich om de tuin geleid voelen, excuses daarvoor, maar ik kon er gewoon nog niet over praten, het is mijn manier om nog even te doen alsof er niets aan de hand is en wat als het een ‘tussen de oren’ probleempje zou zijn geweest? Er is zoveel gebeurd de laatste 3 weken dat ik het zelf maar amper bij kan houden.
Vandaag heb ik een document opgesteld met informatie en dat naar een hele hoop mensen uit mijn omgeving gemaild: werk, vrijwilligerswerk, familie, vrienden, kennissen, buren.
Vanaf nu dus meer openheid. Zo veel mogelijk iedereen gelijktijdig informeren. Dat biedt ook de gelegenheid tot reageren en meeleven. Hoe ik me de komende tijd voel, bij de progressie van mijn ziekte en de behandeling daarvan, is lastig te voorspellen. Ik verwacht moeilijke perioden en hoop ook op veel mooie dagen, met weinig pijn, leuke dingen gezelligheid. Meeleven stel ik op prijs, maar het kan heel goed zijn dat ik op bepaalde momenten niet de energie heb om bezoek te ontvangen, telefoontjes te beantwoorden en/of te reageren op mailtjes en berichtjes. Ik hoop op jullie begrip daarvoor.