Stamcellen

Maandag 29 oktober

Maandag was dag 0, de dag van de stamceltransplantatie. De planning was dat ik ’s middags om 14.00 uur (de helft van) mijn ontdooide stamcellen terug zou krijgen. Het liep anders: rond 11.00 uur stond de verpleegkundige met ontdooide stamcellen naast mijn bed!  Een kleine miscommunicatie tussen het lab en de afdeling. Het terug laten lopen, via een arminfuus, van de stamcellen was met 10 minuten klaar! Wel spijtig dat Roelof dit moment heeft gemist, maar na het ontdooien moet er snel gehandeld worden.

Nu vragen jullie je af waar die centrale lijn (cl; zie vorig bericht) nou voor nodig was. Die wás onder meer bedoeld voor het terug geven van de stamcellen; en ook om te zorgen dat er niet steeds een arminfuus geprikt hoeft te worden. Die cl was helaas los gegaan, ’s middags is een nieuwe cl geplaatst, nu aan de linkerkant. Hmmm, weer twee dagen een zere schouder. Maar wel fijn dat dit nog in Nijmegen geregeld kon worden.

Dinsdag 30 oktober

Rond 9.30 uur zou de ambulance komen om mij naar Ede te vervoeren. Ik heb gevraagd of ik niet lekker met Roelof mee mocht rijden. Daar was geen sprake van i.v.m. problemen met besmetting, verzekering, noem maar op. Gelukkig mocht ik zitten op de brancard. Afscheid genomen van hele lieve en deskundige verpleegkundigen en van mijn ‘room mate’; op naar Ede. Onderweg gezellig gepraat met de ambulancebroeder. Even aanwippen bij de Mac Drive zat er helaas niet in.

In Ede aangekomen werd ik linea recta naar de afdeling gebracht. Nergens aanzitten onderweg en hup door de sluis naar binnen. Hier heb ik een kamer voor mezelf met fijn uitzicht naar buiten. Alhoewel alles in Ede net even anders werkt dan in Nijmegen komen de grote lijnen op hetzelfde neer. Veel controles, veel vragen, ze willen veel bloed van me hebben en geven alleen maar NaCl (zout-/vochtoplossing) terug.

Ik voel me nu nog niet erg ziek, maar ben ontzettend moe. Douchen is al een hele uitdaging.  Eten smaakt weer naar spijkers en schoenzool, dat helpt ook al niet. Het wachten is nu op de dip. Dit is het moment dat mijn beenmerg door de chemo helemaal plat gelegd is, er is dan geen aanmaak van nieuwe (witte  en rode) bloedcellen meer. Op dat moment heb ik nul weerstand tegen infecties, is mijn energie ook nul,  kortom, dan ben ik even ‘off line’.  De stamcellen moeten de aanmaak weer op gang helpen, maar daar hebben ze  even tijd voor nodig.

En intussen blijven de kaartjes en appjes met lieve, positieve teksten maar binnenkomen. Zo hartverwarmend en zo gezellig om op deze manier contact met jullie te houden. Wat betreft bezoekjes, daar heb ik momenteel niet zoveel puf voor, ik zie jullie heel graag weer een keer als ik het ergste achter de rug heb.