Op weg naar 2019

Langzaam maar zeker gaat het beter met mijn gezondheid. Per dag is het verschil lastig aan te geven, er zit ook wel eens een slechte dag tussen. Per week is het verschil wel duidelijk. In huis kan ik steeds meer taken weer terug nemen. De wandelingen worden langer en ik heb ook alweer een paar keer een stukje gefietst. Dat is fijn, nu wordt mijn range weer wat ruimer. Je kunt me zomaar tegenkomen in een winkelcentrum, op de markt of in het dorp. Handjes en kusjes zijn echter nog steeds geen goed idee. Langdurig verblijf in een openbare ruimte (kerk, bioscoop) wordt nog afgeraden, maar mensen ontmoeten in de frisse lucht is geen probleem.

Het eten smaakt steeds beter. Kaas en vlees zijn nog steeds geen favorieten maar als ik eenmaal aan het eten ben gaat het goed. Zuivelproducten gaan er weer goed in. Zo fijn dat in de maand december het eten weer lekker ruikt en smaakt!

Mijn bloedwaardes zijn weer normaal, deze waardes hebben zich hersteld zoals verwacht. Na mijn ontslag uit het ziekenhuis heb ik gelukkig geen infecties of andere narigheid opgelopen. Het Hb zakte echter weer wat weg. De arts dacht dat dit door één van de medicijnen (Dapson) kwam. Omdat mijn andere bloedwaardes weer zo goed waren mocht ik dit medicijn laten staan. Gisteren heb ik opnieuw bloed laten prikken en vandaag om 8.30 uur had ik weer een afspraak in Ziekenhuis Gelderse Vallei. Mijn Hb was weer gestegen! Gelukkig hoef ik niet opnieuw aan het infuus. Wel is dit het moment om te starten met een nieuw medicijn: Lenalidomide (merknaam Revlimid). Multipel Myeloom is ongeneeslijk maar het is aangetoond dat dit middel het opnieuw optreden van Multipel Myeloom na de behandeling (na de chemokuren en de stamceltransplantatie) kan vertragen. Over veertien dagen hoef ik pas weer terug te komen!

Ik ben heel dankbaar dat we ook dit jaar eerste Kerstdag weer konden doorbrengen met familie en dat we samen konden genieten van het kerstdiner. Arthur en Emma boden spontaan aan om te koken, dat hebben ze uitstekend gedaan! Ik vind het heel bijzonder dat ik dankzij de inzet van de deskundigen met intensieve behandelingen met de allernieuwste medicijnen deze ‘bonustijd’ krijg. Ik ben me er zeer van bewust hoe bevoorrecht ik ben. Net lees ik op de kersverse blog van Jaap de Bree (https://japioblog.com/) dat het Amsterdam UMC 6,7 miljoen euro van het KWF krijgt voor verder onderzoek. Heel hartelijk dank aan alle gulle gevers en aan alle mensen die, op welke manier dan ook, zich hiervoor inzetten. Als je leest dat 1 op de 3 mensen kanker krijgt is dit heel belangrijk.

Afgelopen maandag werd ik gebeld door de arbo-arts. Zij was heel begripvol over de ziekte, de zware behandeling en de herstelperiode. Zij drong echter wel aan op nadenken over terugkeren naar het werk; wat dacht ik dat daar allemaal nog voor nodig zou zijn? Hoe lang dacht ik dat dat allemaal nog zou gaan duren? Het is volgens haar wel de bedoeling binnen een jaar na ziekmelding weer volledig aan de slag te zijn. Ze overviel me met deze vragen. Voor het herstel staat vier tot zes maanden ná de stamceltransplantatie. Nadat ik helemaal stuk ben gegaan op het eten en de oefeningen in het ziekenhuis heb ik mezelf beloofd dat ik in november en december nog helemaal niets hoefde. In januari staat er een MRI scan gepland van mijn aangetaste heup, waar ik nog last van heb. Na toestemming van de arts ben ik van plan langzaam en onder deskundige begeleiding weer wat sportieve activiteiten op te pakken. Lukt het dan nog steeds niet, dan stel ik het opnieuw een maand uit, ik dacht nog vier maanden te hebben! Een stukje fietsen is niet te vergelijken met 100% concentratie op het werk. . . . .

Voor nu wens ik iedereen een fijne jaarwisseling en ik hoop dat 2019 een goed jaar wordt.