Dubbele dip

Bij het vooruitkijken naar de stamceltransplantatie hoopten we dat de negatieve effecten hiervan zouden meevallen ten opzichte van de eerste keer, omdat de conditie van Gea duidelijk beter was. Helaas blijkt dat niet het geval. Gea is deze dagen erg ziek, heeft veel last van de bijwerkingen en voelt zich continu erg onprettig. Sinds maandag heeft ze al een sonde voor de voeding.

Sinds woensdag is ze officieel in de dip: de waarde van haar leukocyten is minder dan 0,1. Ook de andere relevante bloedwaarden zijn erg laag. De verpleegkundige die ik die avond sprak had het zelfs over een dubbele dip: ook nog eens een dipdag, waarin ze zich erg slecht voelde. Toen had ik daar al zo mijn twijfels over: als het maar bij 1 dag blijft. Maar nee, tot vandaag gaat het amper beter. De artsen, verpleegkundigen en pijnbestrijding specialisten doen hun best, maar worden her en der beperkt in de mogelijkheden.

Wat redelijk lukt is de pijnbestrijding. Gea krijgt inmiddels frequent paracetamol, daarnaast worden morfine achtige middelen ingezet. Hierdoor is het algemene pijnniveau gedaald. Haar spijsverteringskanaal blijft echter zeer pijnlijk, hoewel haar mond sinds vandaag iets lijkt te verbeteren. Ze heeft heel veel last van misselijkheid, geeft tamelijk vaak over. Dat is altijd al vervelend (ze heeft er een vreselijke hekel aan) en nu extra jammer omdat de goede spullen (voeding, medicijnen) die ze binnenkrijgt via de sonde er vaak snel weer uitkomen. Die misselijkheid is lastig te bestrijden. Het middel dat de artsen in deze situatie het liefst zouden inzetten mag niet worden gebruikt omdat dit de conditie van haar hart zou kunnen verslechteren (voor de deskundigen: op een ECG is QT tijd verlenging geconstateerd). Verder had Gea zelf de indruk dat de morfine de misselijkheid versterkt: kort na het indrukken van de knop werd het erger. Vandaag is de morfine daarom vervangen door dipidolor.

Is de beker dan nu leeg? Nog steeds niet helemaal. Vanmorgen vroeg bleek ze koorts te hebben. Daar werd bij ZGV al scherp op gelet, want dat komt heel vaak voor bij deze behandeling. Daarom werd ook snel actie ondernomen (extra antibiotica) en naar het lijkt succesvol: vanmiddag was de koorts al weer verdwenen. Het zou mooi zijn als dit met een sisser afloopt.

Deze editie van de blog is helaas een nogal somber verhaal. Geheel in Gea’s stijl sluit ik daarom af met enkele positieve opmerkingen. Gelukkig zijn er ook nog lichtpuntjes in deze voor haar zo duistere periode. Bij ieder bezoek van haar naaste familie fleurt ze weer even op. Voor zover dat mijn eigen bezoekjes betreft kan ik de credits niet volledig opeisen. Iedere keer neem ik namelijk kaarten, brievenbuspakketjes en dergelijke mee. Het uitpakken en lezen / bestuderen is telkens een feestje. Regelmatig worden we even stil van lieve en bemoedigende teksten. Verwondering is er over heel veel creativiteit. Uiteraard mogen er geen bloemen op de isolatiekamer, maar die prijken niet alleen op veel kaarten, er zijn ook uitvouwbare papieren boeketten en tegels met een boeket. Het doet ons heel veel goed, hartelijk dank daarvoor!