Het thuiskomen was wel een beetje emotioneel en ook heel vermoeiend. Wat een bewegingsruimte had ik ineens weer en ik zat niet meer vast aan een infuus, hoe fijn is dat! Zaterdagmiddag heb ik de hele middag op het balkon gezeten met een dik vest aan en onder een dekentje, ik kreeg maar geen genoeg van die heerlijke frisse lucht. Slapen in mijn eigen bed is natuurlijk superfijn maar het was toch ook wel weer wennen, de eerste nachten waren niet fantastisch. Inmiddels ben ik wel weer gewend aan mijn eigen bed maar word ik regelmatig wakker van een ontzettend droge mond. Bijwerking van alle medicatie. Ook dat zorgt voor een verstoorde nachtrust, mijn middagdutje houd ik voorlopig nog in ere.
Het eten weer opstarten gaat een stuk beter dan in 2018. Toch merk ik dat het niet zo snel vooruit gaat als ik graag zou willen. Brood smaakt naar karton en hartige dingen (normaal gesproken mijn favorieten) moet ik nu even niet aan denken. Het is wel belangrijk om goed te eten maar dat valt niet mee als het eten tegen staat. Roelof doet zijn uiterste best om diverse alternatieve lekkernijen mee te nemen als hij boodschappen doet.
In het ziekenhuisbed had ik nog een hele grote mond over visite ontvangen. Heel veel reacties heb ik van jullie gekregen dat jullie het fijn zouden vinden om even om het hoekje te kijken, dat gaat zeker komen maar tot nu toe heb ik dat een beetje afgehouden. Het thuiskomen was veel vermoeiender dan ik had gedacht, al die prikkels komen na 3 weken eenzame opsluiting knetterhard binnen en dat zag ik niet aankomen.
Conditie opbouwen is ook zoiets. We proberen iedere dag 1 of 2 rondjes te lopen. We begonnen door de trap te nemen naar beneden, 15 minuten lopen en dan met de lift weer naar boven. Zondag en maandag was ik gesloopt na ons rondje. Inmiddels zit ik op een kleine 30 minuten en voel ik me vermoeid maar niet meer zo kapot als de eerste dagen.
Vandaag (vrijdag 4) had ik weer een afspraak met de hematoloog en daaraan voorafgaand bloed laten prikken. We waren heel blij om te zien dat de waardes langzaam maar zeker blijven stijgen! We vroegen de hematoloog wat dit betekent voor de contacten met mensen. Zij zei, op een schaal van 0 tot 10 (waarbij bij 0 alles weer kan en 10 heel voorzichtig is) ik nu op een 8 zit. Goed dat we dat hebben gevraagd want ik zat toch al te denken aan een lager getal.
Lieve Gea
Wat bijzonder om te lezen hoe je weer thuis kan zijn en ervan geniet. Kleine stapjes en beetje bij beetje steeds meer mogen en kunnen. Rustig aan hoor. Een pluim voor roelof die een geweldige steun is als ik het zo lees. Liefs! Petra S
Lieve Gea,
Wat fijn om te lezen dat je toch stapjes doet ondanks dat het misschien tegenvalt en niet snel genoeg gaat. Goed dat je je grenzen aangeeft en eerlijk bent maar dat wil nog niet zeggen dat het allemaal leuk en fijn is natuurlijk…
Heel veel sterkte en beterschap en blijf lekker genieten van de kleine mooie of lekkere momentjes!
Warme lieve groet van Linda
Ha Gea
Ik herken weer de Gea die alles wel even doet, en liever gisteren klaar dan morgen. Je gaat/wilt te snel!
Ben blij te horen dat je geniet van jouw eigen paleisje, en de plek moet wel goed zijn voor herstel met zoveel medische kennis die in de loop der tijden opgeslagen is in de grond van jouw paleisje. Moet goed komen, mijns inziens.
Houd moet en geniet van de kleine momenten.
Voordat ik naar je toe kan lopen (en weer terug) moet er nog wat getraind worden. Dus ik wacht rustig en als de training nog niet goed genoeg is, dan zoek ik wel een ander vervoersmiddel om naar je toe te komen tzt.
Lieve groet
Jeanine