Stoel 2

Vandaag (21-03-2023) kreeg ik stoel 2 toegewezen. Hmmm, minder leuk uitzicht dan stoel 7. Ik ben benieuwd of ik straks na 16 weken alle stoelen een keer heb gehad. Morgen even opletten hoeveel stoelen er eigenlijk zijn. Na de inleidende schermutselingen, polsbandje, scannen en daarna minimaal 188 vragen beantwoorden over hoe ik me voel en hoe alles is gegaan de afgelopen week werd de behandeling voor vandaag gestart. De verpleegkundige bracht ook nog een zakje met medicatie. Bijzonder want ik heb alle medicatie voor de eerste 4 weken vorige week al mee naar huis gekregen. Ik, nieuwsgierig, haalde een potje uit de zak en ontdekte de naam van een andere patiënt daarop. Oeps. . . . . . Gelukkig op tijd ontdekt. Het systeem is waterdicht maar een menselijke fout is zo gemaakt. Verpleegkundigen hebben ontzettend veel aan hun hoofd en ze worden constant gebeld!

De supergrote spuit met daarin 15 ml Daratumumab moet langzaam inlopen in je buik, duurt tussen de 3 en 5 minuten. Het vocht moet tijd hebben om in te lopen. De blauwe plek na de spuit van vorige week is bijna weer weg.  Gisteravond ben ik alweer begonnen met die Metaclopramidemonohydrochloride tabletjes (weet je nog, tegen misselijkheid), tot nu toe leveren ze puik werk, voel me niet misselijk.

Deze keer mocht ik om 14.30 uur naar huis. Geen allergische reacties, geen hoofdpijn en geen rugpijn deze keer. Vorige week had ik naast de hoofdpijn ook een vreselijk zere rug, ik had de schuld gegeven aan die paarse stoel. Vandaag las de verpleegkundige de bijwerkingen van de Daratumumab voor en daar stond ook rugpijn bij. Misschien had ik de stoel vals beschuldigd. Sorry stoel. Ik lees vooraf nooit de lijst met bijwerkingen, kan altijd nog. Ik voel me niet ziek maar wel heel erg moe. Mijn benen wegen voor mijn gevoel per stuk 20 kg extra. Zolang ik in beweging blijf gaat het prima, ga ik eenmaal zitten dan kost het een tikkie moeite om weer wat te gaan doen.